Imagens da página
PDF
ePub

EPICURUS NIHILI FACIT DOLOREM.

Α. ταῦτ ̓ ἢν γένηται μᾶλλον οἰχήσει θανών κοὐ σωφρόνως τοι συμμαχεῖς ἀλγηδόνι ἐφ ̓ αὑτὸν αὐτός.

A.

λῆγέ μοι βουλὴν φέρων ἥτις δι ̓ ὤτων εἰσιν ὧδ ̓ ἄχρηστος ὡς ἐς κόσκινον ῥεῖ ναμα· μὴ βούλευ ̓ ἔτι· μηδεὶς δὲ μηδὲν ἡδὺ προσφέρῃ, κακῶς πλὴν εἴ τις ἔπαθεν ὥστ ̓ ἰσορρεπεῖν ἐμοί. ἴτω πατήρ τις ἐξ ἴσου φιλῶν τέκνον, ἐφ' ᾗ γέγηθεν εἰς ἴσην ὑπερβολήν, κεῖνος δ ̓ ὑπείποι ταῦθ ̓ ὅπως μαθήσομαι κούφως ἐνεγκεῖν· εἰ δ ̓ ἀριθμήσας πόνους ἀμφοῖν, ἐμῶν ἐς μῆκος ἐς δ' εὖρος μετρῶν, ὥστ ̓ ἀντιτείνειν πῆμα πήματος, τὸ μὲν τοῦ δ ̓ ἀντισηκοῦν, κεῖνα δ ̓ αὖ κείνων, κατὰ μέλη τε καὶ πρόσωπα καὶ δέμας τὸ πᾶν ὁ δ ̓ εἰ καταψῶν τὴν γένυν καὶ προσγελῶν · ἔρρ', ἄλγος εἶπεν, εἰ δ ̓ ἐπόππυσεν, δέον στένειν, ἐπέπλασεν δ' ἄχος παροιμίαις, τὴν συμφορὰν δ ̓ ἐν τοῖς μεριμνηταῖς λόγων

Patch grief with proverbs; make misfortune

drunk

With candle-wasters; bring him yet to me,
And I of him will gather patience.

But there is no such man; for, brother, men
Can counsel, and speak comfort to that grief
Which they themselves not feel; but, tasting it,
Their counsel turns to passion, which before
Would give preceptial medicine to rage,
Fetter strong madness in a silken thread,
Charm ache with air, and agony with words.
No, no; 'tis all men's office to speak patience
To those that wring under the load of sorrow;
But no man's virtue, nor sufficiency,

To be so moral when he shall endure

The like himself: therefore give me no counsel:
My griefs cry louder than advertisement.

A. Therein do men from children nothing differ.
L. I pray thee, peace; I will be flesh and blood;
For there was never yet philosopher

That could endure the tooth-ache patiently;
However they have writ the style of gods,
And made a push at chance and sufferance.

SHAKSPEARE.

ἐμέθυσεν, εἴ που γῆς τοιοῦτος ἔστ' ἀνήρ,
ἴτω, τρυγήσω δ ̓ ὧδέ πως τὸ καρτερεῖν.
ἀλλ ̓ οὐ γὰρ ἔστιν· πᾶς δ ̓ ἄπειρος ὢν κακῶν
παρηγορεῖν τε καὶ φέρειν βουλὴν ἔχει·
γεύσῃ δ ̓ ἐπήν τις αὐτόν, οἱ σοφοί λόγοι
ὀργὴν ἐγείρουσ ̓ οἵπερ ἤθελον τότε
ὀδυνῶν βέβαια δεικνύναι τὰ φάρμακα,
δῆσαί τε μανίαν ἐν μίτῳ βομβυκίων,
ἄχος τ ̓ ἐπῴδαις, τήν τ ̓ ἀγωνίαν δύης
φήμαις ἀκεῖσθαι· μὴ σύ γ' ἀχθηδὼν ὅταν
τρύῃ κακῶν τιν ̓ οὔτις ὅστις οὐ θέλει
σύμβουλος εἶναι τοῦ φέρειν ῥᾷον κακά·
παντὸς τόδ ̓ ἐστὶν ἔργον· ἀλλ ̓ οὐδεὶς βροτῶν
ἀνδρεῖος ὧδε κἀστὶν αὐταρκὴς φύσιν

ὡς καὶ παθὼν ταῦτ ̓ αὐτὸς ἐμμένειν λόγοις.
ταῦτ ̓ οὖν σὺ μὴ βούλευε· καὶ γὰρ οἱ πόνοι
πάντων ὑπερβοῶσι κληδόνας λόγων.

Α. παίδων ἄρ ̓ ἄνδρες διαφέρουσιν οὐκέτι. Λ. μή μοι λόγους ἔτ ̓· οὐ λίθος πέφυκ ̓ ἐγώ· οὐδεὶς δ ̓, ἐγᾦμαι, τῶν ἄγαν σοφῶν ἔτλη ὀδόντας ἀλγῶν καρτερεῖν, εἰ καὶ μάλα ἔπη τὰ σέμν' ἔρριψεν, ὡς θεός τις ὤν, καὶ συμφοράς τε καὶ τύχας κατήλασεν.

JOHN F. DAVIES.

MACBETH.

LADY MACBETH-MACBETH.

L.M. How now, my Lord! why do you keep alone, Of sorriest fancies your companions making,

M.

Using those thoughts which should indeed have died

With them they think on? Things without all remedy

Should be without regard; what's done is done.

We have scotch'd the snake, not kill'd it:

She'll close and be herself; whilst our poor malice

Remains in danger of her former tooth.

But let the frame of things disjoint, both the
worlds suffer,

Ere we will eat our meal in fear, and sleep
In the affliction of those terrible dreams,
That shake us nightly: better be with the dead,
Whom we, to gain our place, have sent to

peace,

Than on the torture of the mind to lie

ΚΥΡΙΟΙ ΞΥΝΩΜΟΤΑΙ.

Γ. ἀλλ ̓, ἄναξ, τί ταῦτα; ποίαν τήνδ' ἄγεις ἐρημίαν, τοῖς ἄγαν λυπροῖς ὁμιλῶν καρδίας φαντάσμασιν, χρώμενος γνώμαισιν οἵαις, τοῖσδ ̓ ἅμ ̓ ὧν γνώμη πέρι,

ξυνθανεῖν θνήσκουσι χρῆν ἄν; φροῦδα τἀξειργασ μένα,

ξυμφοράς τ' ἐξωριάζειν τὰς ἀνηκέστους χρεών. Μ. ἡ τετρωμένη δ' ἔχιδνα καιρίαν μήπω τομὴν

τάχα παλιμβλαστὴς ἄσαντον ὡς πάρος φανεῖ φύσιν· δύσφρονες δ ̓ ἡμεῖς ματαίως τρέσομεν αὖ τὸ πρὶν δάκος.

εἴθε γὰρ στρεβλοῖτο γαίας πήγματ', εἴθε Τάρταρος
κοὐρανὸς πάθοι τι πρόσθεν ἢ 'μὲ σύνδειπνον πικ-
ρὸν

δεῖμ ̓ ἔχειν, ὕπνοις τ ̓ ἀΰπνοις ὧδ ̓ ἀεὶ κατ ̓ εὐφρόνην
δυσπροσόπτοισίν τ ̓ ὀνείροις ξυνταράσσεσθαι δέμας.
τοῖς κεκμηκόσι ξυνείναί φημι πρεσβεύειν πολύ,
οὓς ἐγὼ κῦρος ματεύων εἰσάπαξ ἐκοίμισα,
μᾶλλον ἢ ψυχὴν ἁλύειν νυκτιπλάγκτοισιν δύαις.

« AnteriorContinuar »