δινήσας τ' ὄρνιθα τάχ ̓ ἧκ ̓ ἀνέμοισι φέρεσθαι· ὑψιπέτης δ ̓ εὐθὺς τέμενος ρίμφ ̓ ἀμφεποτᾶτο πεντηκοντόγυον. προσέφη δ ̓ ἄρα μάντις ἀμύμων

ὦ βασιλεῦ, τόδε μοι τέμενος τέμν', οὐδὲ γὰρ εὐρύ. ὀχθήσας δὲ ἄναξ προσέειπέ σε, μάντι δαΐφρον· ἓξ φίλοι, ὦ πολυφάρμακ', ἐνὶ μεγάροις γεγάασιν υἷες ἐμοὶ κρατεροί, θοῦριν ἐπιειμένοι ἀλκήν, κείσεαι ὧν ὑπὸ χερσὶ κυλινδόμενος κατὰ κόπρον.

τὸν δ ̓ αὖ κερτομίοις μάντις ἐπέεσσι προσηύδα· ὦ πόποι, ἢ μέγα εἶπες ὃ καί τοι ῥίγιον ἔσται· ῥέα γὰρ σφέας παύσω κρατερούς περ νηπιεάων.

ἐμματέως δὲ ἄνακτα καὶ υἱας λᾶας ἔθηκεν,

τῶν κλέος ἄσβεστον, Νηοὶ δέ τε Ἑπτὰ καλεῦνται.

WILLIAM RIDGEWAY.

AMARYLLIS.

He. My dearest love, since thou wilt go,
And leave me here behind thee,
For love or pity let me know

The place where I may find thee.

She. In country meadows pearled with dew,

And set about with lilies,

There filling maunds with cowslips you
May find your Amaryllis.

He. What have the meads to do with thee
And with thy youthful hours?

Live thou at court, where thou mayst be

The queen of men, not flowers.

Let country wenches make 'em fine

With roses, since 'tis fitter

For thee with richest gems to shine,

And like the stars to glitter.

HERRICK.

FLUMINA AMEM SILVASQUE.

Δ. ὦ χαρίεσσ ̓ Αμάρυλλι, τύ γ' αἴ νυ τὸ δήλεαι, ὧδε οἴχεσθαί μ' ἄστοργος ἐρημάζοντα λιποῖσα,

αἰ μὴ τὴν λίθος ἐστὶν ἀμάχανος ἔνδοθι θυμός, φράσδε μοι, ὦ Αμάρυλλι, τὸ χωρίον, ᾧ τυ κιχείω. Α. ο κρίνα δαιδάλλει χλοερὸν νομόν, αἵ τε τέρειναι ἀργύρῳ ἰνδάλλονται ἐν εἰαμεναῖσιν ἐέρσαι,

εἴαρος ἐς ταλάρως πράτας τρυγάοισαν ἀπαρχάς, τεῖδ ̓ οὔ κα ζατῶν ̓Αμαρύλλιδα Δάφνις ἁμάρτοι. Δ. ἀλλὰ τί τὶν μέλεται χλοερὸς νομός, εὖσᾳ ἀνάβῳ; στεῖχε ποτ ̓ ἀφνειὰν Πτολεμαίω στεῖχε ποτ ̓ αὐλάν, αἰ λῆς οὐκ ἀνθέων βασιλεύεμεν, ἀλλ ̓ αἰζηῶν. κώρα του στέφανοι κατὰ τὸν νόον ἅτε νομεύει ποίμνι, ἐριθακὶς εὖσα, κατ ̓ ὤρεα, τὶν δ ̓ ἐπέοικε φαιδροτέραν χρυσοῖο, καὶ ἀστέρι λάμπεμεν ἴσαν.

ROBERT Y. TYRRELL.

'THE PICCOLOMINI' OF SCHILLER.

COUNTESS.

THOU See'st it with a lovelorn maiden's eyes. Cast thine eye round, bethink thee who thou art. Into no house of joyance hast thou stepp'd,

For no espousals dost thou find the walls

Deck'd out, no guests the nuptial garland wearing.
Here is no splendour but of arms. Or think'st thou
That all these thousands here are congregated
To lead up the long dances at thy wedding!
Thou see'st thy father's forehead full of thought,
Thy mother's eye in tears; upon the balance
Lies the great destiny of all our house.
Leave now the puny wish, the girlish feeling:
Not to herself the woman must belong,

Annex'd and bound to alien destinies.

But she performs the best part, she the wisest,
Who can transmute the alien into self,
Meet and disarm necessity by choice;

And what must be, take freely to her heart,
And bear and foster it with mother's love.

COLERIDGE.

Ο ΘΗΛΥΣ ΟΡΟΣ.

ταῦθ ̓ ὡς κόρη τις περὶ γάμων μεμφθεῖσ ̓ ὁρᾷς ἀλλ ̓ ὄμμ ̓ ἐπάρασ ̓ ὡς ἔχεις τύχης φράσαι οὗτοι γὰρ ἐμβᾶσ ̓ οἶκον εἰς εὐήμερον, οὔτ ̓ ἐν δόμοισιν εἰσορᾷς γαμηλίου τρυφῆς ἀγάλματ', οὔτε περιβεβλημένους τῆς μελλονύμφου στέμματ ̓ εὐανθῆ χάριν, σέλας γὰρ οὐδὲν πλὴν ὅπλων ἐνταῦθ ̓ ἔνι. ἢ καὶ δοκεῖς που τήνδ ̓ ἀνήριθμον στάσιν μέλλειν ἀολλεῖς σοῖς χορεύσεσθαι γάμοις; ἰδοῦ πατὴρ μὲν ὡς ξυνωφρυωμένος πάρεστι, μήτηρ δ ̓ ἀρτίδακρυς, ὡς ἐπὶ σμικρᾶς ῥοπῆς ἕστηκε τοῦ παντὸς κρίσις δόμοισιν ἀμοῖς· πρὸς τὰδ ̓ οὖν δόξαν κενὴν χαίρειν μάλ' εἰπὲ παρθένου τ ̓ εὐηθίαν. αὐτὴν δ ̓ ἑαυτῆς κῦρος οὐκ ἔχειν χρεὼν γυναῖκα, μᾶλλον δ ̓ ἐπιτρέπειν παμπησίαν ἄλλοις· ἁπασῶν δ ̓ ἐμφρονεστάτην λέγω ἥτις ξυνήψεν ἐκ δυοῖν ψυχὴν μίαν, φθάνουσ ̓ ἀνάγκην αὐτοκινήτῳ φρενί, ἐν ἀγκάλαις τε φιλοτέκνοις τὸ γνήσιον βάσταγμ ̓ ἔχουσα μὴ τροφὴν ἀποστερῇ.

RICHARD W. WEST.